Lezen
Incidenteel dichter
Vaak ben ik graag concreet en praktisch bezig. Soms neem ik echter, als de inspiratie me welgezind is, een pen ter hand om iets op te schrijven. Een kleine gedachte, een eenvoudige waarneming of een beeld in woorden. Vaak wordt het een gedicht. Iemand noemde mij eens een ‘incidenteel dichter’, wat het eigenlijk wel mooi uitdrukt.
Een tijd geleden kwamen vanuit een vraag die bij mij opkwam de volgende woorden tevoorschijn. Het gaat over Aandacht. Later heb ik veel herkenning gevonden in Mindfulness of aandachtstraining. Niet verwonderlijk dat ik mij daar nu ook intensief mee bezig houdt.
Aandacht
Waar ik aan dacht
Wat is aandacht
Voor een kracht?
Is het wel een kracht op zich
Het schijnsel uit mijn bron
Verborgen voor het aangezicht
Of slechts iets dat buiten mij begon?
Iets wat buiten mij ligt in de natuur
De dingen om mij heen
De dingen van het dagelijkse uur
Zijn zij het dan alleen?
Zijn zij hetgeen mij stuurt en leidt
Als mijn blik hun in de ogen valt
Willen zij door mij bevrijd
En binden mij aan hun gestalt
Verlamd, verblind dat is het gevaar
Als slechts beweegt wat buiten mij is
Mijn wil het is toch mijn, dat is toch waar
Dat is toch ook wat levend is.
Ben ik het dan alleen die aandacht kan geven
Als een gift, een tastbaar iets?
Maar daarmee kan ik alleen mezelf beleven
En geef ik jou in wezen niets
Want als daarin leeft mijn eigen verlangen
Mijn lust of angst, mijn liefde of haat
Dan gaat het alleen om mijn belangen
En ben ik het zelf die voor de spiegel staat.
Dan is de enige die mij aankijkt door de anderen
De vreemde die ik zelve ben
En dat zal pas veranderen
als ik hem daadwerkelijk ken
Want dan is het moment gekomen
Dat ik door de spiegel die ons scheidt en ons verblindt
kan zien wat naar mij toe wil komen
En dat wat ons werkelijk verbindt
Dan wordt zichtbaar het ware en het goede
Dat zich niet meer spiegelt tot hun polariteit
Waardoor het ons in wezen behoedde
Te vervallen in de tijd
Het heeft ons recht gehouden
Te gaan tot aan het punt
Tot waar wij onszelf staande kunnen houden
En de vrijheid ons is gegund
Te kiezen nu uit eigen wil
Dat wat mij bindt en wat mij leidt
Want daarin zit het grote verschil
Tussen gebonden en bevrijd
Werkelijke aandacht is een kracht
Die elke ruimte vol kan vullen
En in haar uitzonderlijke pracht
Al het andere lijkt te verhullen
Toch is het grootste offer dat zij brengt
In haarzelve gegeven
Omdat zij zich in de spiegel verlengt
En zich als de ander wil beleven.
Want als zij zich spiegelt
Dan is zij de ruimte, de leegte, dan is zij het vat
Waarin niet alleen jezelf
Maar ook de ander is vervat
Daar wordt geschapen een ruimte, een plek
Waar begrip daadwerkelijk kan groeien
En het ware en het goede
In zijn volle omvang in ons op kan bloeien
Jerome ten Noever de Brauw ©2003
Mocht je een exemplaar van dit gedicht willen hebben op A4
dan kun je dit gerust via het contactformulier aanvragen of bel me even.
